Dr. Musli Vërbani

Esenciale të mbetet çështja ashtu siç ka qenë, deri sa të mos vërtetohet se është ndryshuar

Shembull: Personi i pagjetur (i humburi).

Esenciale është se ai është i gjallë deri sa të mos vërtetohet se ka vdekur.

Istis’habi i gjendjes së tanishme vërteton dy të drejta, të drejtat pozitive dhe të drejtat negative, përderisa nuk sillet argument i cili ndalon vazhdimësinë.

Gjendja e të pagjeturit për të cilin kalon një kohë e gjatë dhe nuk gjendet asnjë gjurmë prej tij:

Nuk i zbatohen të drejtat pozitive, si f.v., trashëgimia nga tjetri, por i rezervohen vetëm të drejtat negative. Do të thotë se i mbetet pronësia e tij, çka ka qenë para zhdukjes.

Ligji i istis’habit të tij rezulton vetëm që të jepet prej tij çka rezulton prej vdekjes si ndarja e pasurisë së tij trashëgimtarëve, dhe nuk rezulton që pasuria e tjerëve t’i kalon atij.

Gjykohet në favor të gjallërisë së tij përgjatë kohës së zhdukjes vetëm sa i përket pasurisë dhe bashkëshortes së tij, kjo deri sa të paraqitet argument për vdekjen e tij ose deri sa gjykatësi të shpallë “de jure” vdekjen e tij.

I zhdukuri është gjallë për veten e tij, ndërsa i vdekur për të tjerët. As nuk trashëgon prej tjerëve dhe as nuk trashëgohet, nuk i rezervohet hisja e tij dhe nuk lejohet që të shpërndahet pasuria e tij te trashëgimtarët e të vdekurit sepse istis’habi nuk vlen si argument për të prodhuar të drejta të reja përfituese, që do të thotë se është argument për të mënjanuar të drejtat, saqë pasuria e tij nuk trashëgohet dhe nuk vlen për të përfituar të drejtat, kështu që nëse një i afërm i tij vdes, i zhdukuri nuk trashëgon, e kjo nga mundësia se ai mund të ketë vdekur.

Në shkencën e Usulit ky rregull quhet argumenti i Gravitimit.