“HISTORI TË SEHABEVE DHE NJERËZVE TË MIRË”

Autor: Muhamed Mutevel-li Sharavi.

Përktheu: Dr. Musli Vërbani

–

Namazi është lidhje e vazhdueshme me Zotin e Madhërishëm gjatë gjithë ditës. Zoti të thërret për namaz, pastaj, ti je ai i cili e cakton kohën dhe vendin e atij takimi me Zotin e Madhërishëm. Kjo, nga shkaku se Zoti i Madhërishëm është i gatshëm të takohet me ty në çdo kohë. Paramendo sikur kryetari apo mbreti të të ftonte patjetër që të sheh ty pesë herë në ditë dhe të ishe në praninë e tij. Allahu kur i thërret robërit e Tij për t’u takuar me Të, nuk i fton një herë në ditë por i fton pesë herë përgjatë ditës dhe natës. Kjo nga shkaku se Allahu i Madhërishëm nuk ngarkohet me këtë proces të përsëritjes së takimeve. Allahu që të gjithë i takon në të njëjtën kohë.

Kur është pyetur Imam Aliu: Si është e mundur që Allahu t’i merr në përgjegjësi të gjithë njerëzit në të njëjtën kohë? Ai është përgjigjur: Ashtu siç i furnizon që të gjithë në të njëjtën kohë.

Thënia e Zotit të Madhërishëm: “Dhe nga ajo që i kemi furnizuar shpenzojnë”, nënkupton se ata nuk shpenzojnë nga xhepat e tyre, por nga begatitë e Allahut dhe nga furnizimi i Tij. Është interesante se Allahu i Madhërishëm të jep, të dhuron dhe të shumëfishon. Kur kërkon nga ti që t’i ndihmosh nevojtarit, të thotë: “Ai i cili huazon te Allahu huazim të mirë”.

Kjo i bie sikurse Allahu dëshiron të na thotë: Unë nuk e kthej te ti dhuratën Time dhe furnizimin Tim, por Unë them ti merre atë që e ka marrë më herët filani. Por nëse ti i jep të varfrit nga pasuria jote, ajo është deponuar te ti dhe nuk të humb. Furnizimin tënd të cilin ta ka dhuruar Allahu është pronë e jotja dhe nuk ta pakësojmë asnjëherë.

Zoti yt e respekton pronën tënde. Zoti yt e respekton shpërblimin e veprës tënde dhe të mundit dhe të angazhimit tënd.

Allahu është autoriteti më i Lartë, ne themi: Sikurse një njeri ka nevojë për një sasi të konsiderueshme për njërin prej djemve të tij, ashtu që merr nga pasuria e djemve të tjerë, të cilën e kanë deponuar nga përfitimet e tyre me premtimin se do t’ua zëvendëson më vonë.

Për këtë arsye Zoti i Madhërishëm thotë më pastaj: “Ia shumëfishon atij”, kështu që, Allahu vepron me ty me parimin e shumëfishimit. Për këtë arsye disa kanë thënë: Allahu i Madhërishëm në njërën anë e ka ndaluar kamatën, në anën tjetër ai vepron me ty me të. Po! Zoti vepron me ty me kamatë dhe të thotë: Këtë veprimtari ma lërë mua. Kjo nga shkaku se unë kur e shumëfishoj për ty, nuk e pakësoj te të tjerët dhe nuk e pakësoj atë që është tek unë. Nuk e dëmtoj as të dobëtin as nevojtarin dhe nuk e shfrytëzoj nevojën e tij.

Në Islam, sinqeriteti është garancë për personin, e cila është e kundërta e varfërisë. Njeriu më së shumti frikësohet për atë se do të ketë nevojë në pleqëri dhe nuk mund të fiton dhe atëherë kur bëhet i paaftë për punë frikësohet se e harxhon pasurinë dhe se do bëhet nevojtar tek njerëzit në pleqëri.

Kur Zoti i thotë atij: Qetësohu! Ashtu siç të jap ty në kohë të mira, do të të jep ty tjetri në kohë të vështira dhe të nevojshme.

Pra, Marr nga ti, që të të japin ty. Marr nga ti për sigurimin e ardhmërisë së jetës tënde nga e cila frikësohesh.

Në Islam, sinqeriteti është fondi i sigurimit shoqëror, njësoj siç është fondi i sigurimeve të kompanive të sigurimit. Kur të të vështirësohet gjendja dhe kur të të mbyllen rrugët e fitimit, dhe kur të plakesh e të bëhesh i paaftë, ne të themi: Mos u brengos, mos u pikëllo! Ti je në shoqërinë e sigurimit dhe të bashkëpunimit. Ashtu siç kemi kërkuar nga ti që të japësh kur ishte i aftë, kërkojmë nga tjetri që të të jep ty kur ti nuk ke.

Te thënia e Zotit Famëlartë: “E sikur Allahu të mos i zmbrapste disa me disa të tjerë.” (Haxh: 40).

Vërejmë se ky rregull është universal. Nuk i ka specifikuar një kategori ndaj ndonjë kategorie tjetër. P.sh.: Nuk ka thënë: Po të mos ishte mënyra që Allahu t’i largon pabesimtarët me besimtarët, por e ka thënë në mënyrë universale. Kjo nga shkaku se kjo është çështje e përgjithshme e cila i barazon që të gjithë dhe në të gjitha shoqëritë. Po ashtu edhe fjala “disa” është fjalë gjenerale, gjë që tregon se të dy palët mund të mënjanohen nga një herë dhe anasjelltas. Ata janë “arrë” (opozitë) e njëri-tjetrit. Kush shkatërron ballafaqohet nga tjetri që të stopohet.

Nuk është qëllimi që njëra palë ta largojë tjetrën në tërësi.

Shembull për këtë kemi thënien e Zotit Famëlartë: “Dhe i ngritëm njërin nga tjetri në nivele më të larta.” Kjo duke mos përkufizuar se cila palë ngritet dhe cila palë nuk ngritet. Kjo ngase secila prej tyre ngritet për diçka, ndërsa pala tjetër ngritet për diçka tjetër. Kjo ngase robërit të gjithë janë robër të Allahut. Asnjëri nuk mbivlerësohet nga tjetri.

Analizojeni sot, forcën ruse në lindje dhe forcën amerikane në perëndim. Kjo shëmbëllehet me thënien e Zotit Famëlartë: “E sikur Allahu të mos i zmbrapste disa me disa të tjerë.” (Haxh: 40).

Secili prej tyre qëndron përballë tjetrit. E përcjellë, e analizon lëvizjen e tjetrit. Zhvillimet ushtarake të tjetrit. Kjo, sikurse Allahu i ka bë ata për t’i siguruar të tjerët, ashtu që secila prej tyre merr qëndrim të vëmendshëm në njërën anë dhe të ketë frikë nga ana tjetër.

Kjo, frikë nga kjo vëmendje, kjo përgatitje në mes tyre pengon shpërthimin e luftës në mes tyre. Çka mendon, po të shpërthente lufta në mes tyre dhe fiton njëra palë, ndërsa humb pala tjetër. Atëherë pala fituese do të krekosej dhe do të shkakton çrregullim ashtu që do t’i zhdukte të tjerët. Do të përhapej aq shumë padrejtësia saqë askush nuk do të mund ta ndalte.

Mëshirë e Allahut është ashtu që të ballafaqohen të padrejtët me të padrejtët me të gjitha llojet dhe mënyrat e ballafaqimeve, ashtu që të edukohet i padrejti nga i padrejti më i madhe. Që të mirët të mbeten larg nga ajo betejë dhe të mos rreshtohen në ndonjërën prej tyre: Kjo ngase, të mirët nuk përfshihen në ato veprime, ata janë me zemër të butë. Nuk ju përshtatet ashpërsia dhe përfshirja në hakmarrje.

Lexo thënien e Zotit Famëlartë:

“Po ashtu (sikur u dhamë xhinëve dhe njerëzve përjetim), Ne i bëjmë sundues disa mizorë mbi mizorët e tjerë për shkak të asaj që fituan (vepruan).” (En’am: 129).

Kështu Allahu krijon kushte për të mirët dhe siguron jetët e tyre, dhe i qetëson dashamirët e tij nëpërmjet këtyre konflikteve të panevojshme.

Për këtë arsye, pejgamberi kur hyri në Meke fitimtar, pasi populli i tij e kishte dëbuar nga aty dhe pasi kishin torturuar shokët e tij siç i kishin torturuar. Si ka hyrë përderisa ishte udhëheqës fitimtar, të cilit iu dorëzuan armiqtë e tij? Pejgamberi a.s. ka hy kokulur, saqë koka e tij ishte plotësisht e përulur dhe i nënshtruar. Përkundër kësaj, Ebu Sufjani kur e ka pa këtë qëndrim, i ka thënë Ibni Abasit: Djali i vëllait tënd është bë udhëheqës madhështor.

Pejgamberi a.s., pasi i mundi pabesimtarët Mekas, ka pasur mundësi t’i eliminon në tërësi, por ka thënë: O ju banorë të Mekës, çka mendoni, si do të veproj me ju?

Ata i kanë thënë: Ti je vëlla fisnik, i biri i vëllait fisnik.

Atëherë u ka thënë: Shkoni, jeni të lirë. 29

Çfarë mëshire. Çfarë butësia ka bë Allahu në zemrat e besimtarëve. A këtë lloj feje duhet refuzuar dhe duhet larguar prej saj!? Pra, Zoti i Madhërishëm bënë që të këqijtë ta sundojnë njëri-tjetrin. Në këtë rast shohim të padrejtët e çdo kohe dhe të çdo vendi dhe të mirët ulen dhe i vëzhgojnë ato konflikte se si të padrejtët i shkatërrojnë të padrejtët.

Pastaj Zoti Famëlartë thotë:

“Do të shkatërroheshin manastire dhe tempuj”. (Haxh: 40).

Termi “Savamiu” është shumës i fjalës.

“Sumuatum” është vend specifik te të krishterët. Te ta, kemi edhe tempull të përgjithshëm ku mund të hynë të gjithë, e që janë: Kishat.

Manastiri nuk ndërtohet në tregje dhe në qytete frekuentimi, por në kodra dhe lugina, larg nga vendbanimet, ashtu që murgjërit të jenë larg lëvizjeve të njerëzve, pra këto tempuj quhen manastire të cilat ndërtohen në vende të thella.

Islami e ka ndaluar murgërinë në këtë kuptim, sepse atë nuk e ka ligjësuar Allahu, siç thotë Zoti i Madhërishëm:

“ndërsa murgërinë ata vetë e shpikën. Ne atë nuk ua bëmë obligim atyre, mirëpo edhe pse kishin për qëllim me të vetëm të arrijnë kënaqësinë e Allahut…” (Hadidë: 27).

Termi “bijeun” është për kishat.

Zoti i Lartmadhërishëm nuk ka kërkuar prej tyre që të izolohen vetëm për adhurim, por ka kërkuar prej tyre që të ndërpresin aktivitetin dhe veprimtaritë për këtë botë, po ashtu edhe angazhimin për jetë për këtë arsye ka thënë:

“ata nuk iu përmbajtën asaj si duhet përmbajtur”. (Hadidë: 27).

Po ashtu, Islami e ka lejuar misticizmin dhe angazhimin për adhurim, por me kushtin që të jetojë në shoqëri në mesin e njerëzve dhe të mos shkëputet nga aktivitetet e jetës, por që të adhurohet Allahu në të gjitha aktivitetet e jetës, dhe që gjithmonë të jetë Allahu para vetes, kur largohesh nga diçka dhe kur vepron diçka.