Junusi a.s. ishte dërguar prej Allahut për tek populli i tij.

Populli i tij nuk e dëgjonte.

Një ditë prej ditëve u hidhërua me popullin e tij.

U largua prej tyre pa marrë leje nga Allahu,

mendoi se Allahu nuk do ta sprovojë

dhe se nuk do t’i vijë më puna ngushtë.

Pasi u largua, hipi në një anije.

Duke lundruar anija, filloi mot i lig, erërat e forta lëkundnin anijen,

retë e zeza e kishin mbuluar qiellin, binte shi i madh.

Anija lëkundej, gati sa nuk rrëzohej.

Udhëtarët e anijes mendonin se ndonjëri prej tyre është fatkeq

dhe për të u qetësuar deti dhe moti duhet të hidhet në det njëri prej udhëtarëve.

Për të hedhur në det njërin prej udhëtarëve duhej të hidhej short.

E hodhën shortin,

shorti ra në Junusin, ata e panë se Junusi ishte duke fjetur, andaj nuk ia prishën gjumin.

Ata hodhën short për së dyti.

Prapë shorti i ra Junusit, prapë ata për shkak të respektit që kishin për të nuk donin ta shqetësonin.

Hodhën short,

edhe në herën e tretë i ra Junusit,

këtë herë Junusi u zgjua vetë dhe e kuptoi se ka gabuar që është larguar nga populli i tij andaj ai vendosi që vet të hidhej në det, dhe u hodh.

Kur ra në det e gëlltiti një peshk i madh.

Zoti i Madhëruar e urdhëroi peshkun që mos ta dëmtojë trupin e Junusit, por vetëm ta mbaj sikur në burg.

Junusi a.s. tani qëndronte në errësira të ndryshme:

– Errësira e mbrëmjes;

– Errësira e detit;

– Errësira e barkut të peshkut.

Junusi nuk e harroi Zotin e tij, iu lut Zotit të Lartmadhëruar:

Laa ilaahe il-laa ente subhaaneke in-nii kuntu minedh-dhaalimiinë.

“Nuk ka Zot pos Teje. Ti je i pastër, nuk ke të meta. Unë i bëra padrejtësi vetes!”

Allahu i Lartësuar menjëherë iu përgjigj Junusit a.s., e shpëtoi nga tmerri sepse ai ishte besimtar i vërtetë. Zoti i Lartmadhëruar tregon në Kur’an kur thotë:

“Ne iu përgjigjëm atij, e shpëtuam nga tmerri. Kështu i shpëtojmë Ne besimtarët.”

–

Dr. Musli Vërbani